Het leek vrij onschuldig. Lisanne (3 jaar) ademde snel en met een klein piepje erbij, dus nam haar moeder Joske Hoomans haar mee naar de huisarts. Het bleek een serieuze benauwdheidsaanval te zijn en de peuter werd met spoed opgenomen.
Joske Hoomans: ‘In het ziekenhuis moest Lisanne gelijk zeven minuten aan een vernevelingsapparaat. We kregen een kamertje toegewezen en daar ging ze aan de monitor. Ze kreeg iets om haar teen om het zuurstofgehalte te meten en plakkertjes op haar borst. Toen begon ze wel een beetje te sputteren, maar ze liet het toch allemaal toe. De verpleegkundigen deden het ook prima, ze legden steeds aan Lisanne uit wat er ging gebeuren. Wat ik fijn vond, was dat er al snel een pedagogisch medewerker kwam, die speelgoed voor haar ging halen.’
‘Om de drie uur moest ze aan de verneveling, en zo ging de dag voorbij. Rond half acht viel Lisanne na het vernevelen als een blok in slaap, ze was hartstikke moe. De verpleging had verteld dat ze misschien aan de zuurstof zou moeten, omdat het zuurstofgehalte kan dalen tijdens de slaap. Dat gebeurde inderdaad: ze sliep nog geen vijf minuten of het alarm ging af; moest ze uit haar diepe slaap worden gehaald. Dat was een drama, een uur lang was ze heel erg overstuur.’
‘Vooraf dacht ik dat Lisanne geen verneveling meer nodig had als ze zuurstof zou krijgen, maar dat was niet zo, het was én én. Dus na twee uur slapen moest ze opnieuw wakker worden gemaakt. Begon het verhaal van voren af aan, weer een uur lang overstuur. Dat ging de hele nacht zo door. Op een gegeven moment raakte ik erdoor geïrriteerd, ik dacht: “Ze ligt toch rustig, ze krijgt zuurstof, is dat nou echt nodig? Dat meisje moet ook slapen wil ze goed kunnen herstellen.” Het voelde als de langste nacht ooit.’
Ik was blij dat ik mijn moedergevoel had gevolgd
‘De ochtend erna gebeurde ook iets onplezierigs. In die periode had Lisanne moeite met poepen en dus hield ze het op. Maar uiteindelijk moest het er natuurlijk toch uit; dan vroeg ze om een luier en dat was dan de manier waarop het met heel veel pijn en moeite lukte. nu voelde ik aan dat het weer zo ver was, en dus wilde ik met haar naar de speelkamer. Daar kon ze rondlopen, had ze afleiding. Maar de verpleegkundige wilde haar niet van de monitor afhalen. Pas na veel praten zei ze: “Oké, heel eventjes dan.” Wij naar de speelkamer en binnen een kwartier was het voor elkaar. Ik was blij dat ik mijn moedergevoel had gevolgd. Natuurlijk had ook de verpleegkundige het beste voor met Lisanne, maar ik ken mijn dochter en ik ga op haar af.’
‘Al met al heeft lisanne drie dagen in het ziekenhuis gelegen. We zijn verder heel tevreden, maar de informatie had echt beter gekund. Waarom niet bij opname en aan het begin van iedere dag als verpleegkundige even tijd maken om vragen te beantwoorden en uitleg te geven? Achteraf begreep ik waarom het zo belangrijk was om ‘s nachts door te gaan met vernevelen. Ik had gewild dat ze me dat van tevoren hadden uitgelegd, dat had veel onrust voorkomen. Benoem het voordat ouders het zich gaan afvragen.’
