Beste zorgverleners,

Vorig jaar werd ik achttien, volwassen volgens de wet. Deze verandering van leeftijd heeft gezorgd voor een grote verandering in mijn leven. Als een kind namelijk achttien jaar wordt, moet het volgens jullie behandeld worden als volwassene, in de volwassenzorg. Voor mij betekende dit dat ik naar een andere arts moest, om in het ‘grote’ ziekenhuis verder geholpen te worden.

Ik heb gehuild toen ik afscheid moest nemen van mijn kinderarts, die ik al vijf jaar kende. Deze arts heeft mij zien opgroeien van kind tot een jonge vrouw. Bij haar was ik niet zomaar een patiënt, ik was mezelf en zij kende mij ook als persoon. Ze voerde gesprekken op de polikliniek met mij, maar betrok ook mijn ouders erbij. Tijdens ziekenhuisopnames was de tienerkamer op de afdeling mijn toevluchtsoord. Even weg van alle stress, even ontspannen. De pedagogische zorg nam me mee voor bijvoorbeeld spelletjes of zelf iets creatiefs maken. Ik voelde me daar goed, ondanks mijn ziekte. Van de ene op de andere dag moest ik weg uit het kinderziekenhuis om een afspraak te maken bij een nieuwe arts in een groter gebouw. Daar zat ik, tussen oude mensen in een wachtkamer. De doktersassistente vertelde me dat ik nu echt alles zelf moet regelen. De nieuwe arts praatte met mij, mijn ouders hadden net zo goed niet mee kunnen gaan. Een belafspraak kan wel over een paar maanden, ik hoef niet zo vaak langs te komen.

Toen ik in het kinderziekenhuis aan een medewerker vertelde hoe lastig ik het heb met de transitie van kindzorg naar volwassenzorg, kreeg ik als antwoord ‘Ja, maar je hoort nu toch niet meer in het kinderziekenhuis.’ Ja, maar wat nou als ik vind dat ik daar nog wel hoor? Wat nou als ik nog naar de tienerkamer wil, wil vertellen aan mijn arts hoe het gaat op school, een spelletje wil spelen op de interactieve muur in de wachtkamer? Wat nou als ik niet alleen beslissingen kan nemen, maar wil dat mijn ouders erbij betrokken worden? Wat nou, als ik nog even kind wil zijn…

Bij de Landelijke KinderAdviesRaad zijn we ook bezig met het onderwerp van de transitie. Daarom wil ik ten slotte nog kwijt, als we een advies gevormd hebben: neem dit serieus. Behoed de rest van de ‘volwassen’ kinderen voor de nare gevoelens die ik heb. Luister
naar het kind dat in hen schuilt.

Tamara van den Steen,
lid Landelijke KinderAdviesRaad Kind & Ziekenhuis