Maandelijks op de nieuwsblog Kind&Zorg: een column van de Vakgroep Pedagogische Zorg in het Ziekenhuis Nederland over wat zij meemaken in de praktijk.
Samen met Kyara en haar broer slaan we met onze vuisten op de tafel. ‘Ik ben boos!!!’ ‘Ik ben boos!!’ ‘Ik ben boos!’ spreken we hard uit. Daarna stampen we met onze voeten. ‘Ik ben boos!!!’ ‘Ik ben boos!!’ ‘Ik ben boos…!’ Onze gezichten spreken voor zich en de ouders kijken bedenkelijk vanaf een afstandje mee.
Plots zie ik een andere beweging in Kyara haar armen ontstaan. Ze is even stil en ze kijkt naar haar broer en mij. Onze vuisten raken de tafel nog een paar keer aan. Kyara haar armen swingen meer heen en weer en haar schouders doen mee. Haar ogen twinkelen weer en eerst aarzelend, daarna hardop hoor ik ‘Ik ben blij!’ ‘Ik ben blij!!’ ‘Ik ben blij!!!’
Kyara laat het belang van ruimte voor het uiten van je emoties zien. Toen ik die ochtend haar kamer binnen kwam lag ze nog gespannen, zonder enige beweging, in haar bed. Ze volgde alles met haar ogen en verroerde zich geen millimeter. De botsing op het schoolplein, de ambulance rit naar het ziekenhuis en het gipsen van haar arm hebben grote indruk gemaakt op het meisje van 6 jaar.
Gedurende de dag stimuleer ik Kyara samen met moeder tot meer beweging door middel van uitleg en spel. Langzaam ervaart ze dat de dokter de pijn in haar arm gestopt heeft en dat het roze gips ervoor gaat zorgen dat haar arm weer beter wordt. Wanneer haar vader en broer in de middag op bezoek komen, weet ze dat ze haar andere arm gewoon kan bewegen zonder pijn en wil ze hen graag het prinsessen kasteel in de speelkamer laten zien. Ik verwacht dat Kyara, waar ze vanmorgen er alleen nog naar keek, nu ook het kasteel zelf zal gaan inrichten. Dat ze nu weet dat haar andere arm gewoon kan bewegen, zonder pijn.
Eenmaal in de speelkamer rijden we de rolstoel voor het kasteel. Kyara blijft echter stil zitten, haar wenkbrauwen zijn gefronst en ze wordt weer stil. Ik vraag haar of ze boos is. Een luide ‘Ja!’ is het antwoord en haar gezicht spreekt mee. Na wat vragen blijkt dat ze boos is op haar arm en op het speelplein. Dit maakt dat ik vertel dat met je vuisten op de tafel slaan en met je voeten stampen dan kunnen helpen om de boosheid er uit te gooien.
Ieder kind, ieder broertje of zusje en iedere ouder reageert anders op een val op een schoolplein, een verkeersongeval of een ziekenhuis opname. Dat er sprake is van meerdere emoties is een feit. Het is van groot belang dat er aandacht en ruimte voor deze emoties is, dat het hele gezin door medisch pedagogische zorg en medisch personeel gestimuleerd wordt om deze emoties te laten zien. Wanneer deze gevoelens weggestopt worden kunnen ze het herstel vertragen of belemmeren. Een traan laten rollen, even flink op de tafel bonken of sorry zeggen, zorgt ervoor dat er weer kracht ontstaat om de situatie aan te kunnen en sterk te zijn.
Kyara swingt van de speelkamer terug naar de afdeling. Wanneer de verpleegkundige wil controleren of de armsling goed om haar gipsarm zit komt Kyara uit de rolstoel en durft ze haar arm te laten hangen. De twee voorwaarden die golden om naar huis te mogen. De boosheid moest er uit voordat Kyara de laatste stappen om naar huis te gaan kon zetten. Een half uur later zijn de tassen gepakt en zwaaien ouders, broer en Kyara met haar goede arm vrolijk naar ons. Ze gaan naar huis!
Anne Weenink
Vakgroep pedagogische zorg in het ziekenhuis Nederland
