Maandelijks op de nieuwsblog Kind&Zorg: een column van de Vakgroep Pedagogische Zorg in het Ziekenhuis Nederland over wat zij meemaken in de praktijk.
“Ik dacht dat ze dood was. Ze werd helemaal slap en ademde niet meer. Ik stond aan de grond genageld en wist niet meer wat ik moest doen. Gelukkig belde mijn vader 112 en zorgde hij dat ik weer kon denken en handelen.”
Een koortsstuip. Voor kersverse moeders en vaders een grote schrik. Zo ook voor de moeder van Mia, die met tranen in haar ogen vertelt de angst haar kindje kwijt te raken in de ogen gekeken te hebben. De paniek en onmacht overvielen haar. In het ziekenhuis voelt ze zich veilig, maar toch heeft ze ieder uur naast Mia haar bedje gestaan om te controleren of ze nog ademde.
In het ziekenhuis zien we baby’s zoals Mia met regelmaat. Na een korte observatie mogen ze vaak naar huis. “Het is meestal eenmalig en we zien het heel vaak” is waarmee we ze mee gerust stellen. Voor ouders is het echter meestal een nieuwe ervaring met een heftige en grote lading en is naar huis gaan niet zo simpel als het lijkt…
Als medisch pedagogisch zorgverlener in het ziekenhuis probeer ik in de korte opname stil te staan bij de emoties die het voor ouders met zich meebrengt samen met verpleging. Het uitspreken van de angst en ruimte en aandacht voor hun persoonlijke gevoel zorgt dat het kan en mag ontladen. Daarnaast heb ik aandacht voor de mogelijke gevoelens die voorbij komen of zullen komen zoals schuld en schaamte.
De moeder van Mia voelt zicht onzeker en schuldig doordat ze niet direct zelf gehandeld heeft. “Wat was er gebeurd als mijn vader er niet was?” en “Ben ik als moeder wel oplettend genoeg geweest?” zijn vragen die voorbij komen. Luisteren en haar gevoel serieus nemen zorgt dat we ook samen kunnen bedenken hoe ze verwacht er thuis mee om te gaan.
Voorspellen hoe deze moeder, Mia en de rest van het gezin thuis de draad weer oppakken kan ik niet. Ik zorg dat ze weet dat de angst, alertheid, bezorgdheid en/of mogelijke andere gevoelens heel normaal zijn. Met deze moeder bespreek ik dat deze gevoelens na enkele tijd geleidelijk horen af te nemen en ze wanneer dit niet gebeurt, ze het best via de huisarts ondersteuning kan vragen. Het is en blijft namelijk en heel indrukwekkend moment dat ze samen meegemaakt hebben.
Het is van belang voor gezinnen dat er duidelijke informatie en uitleg is over een koortsstuip. Niet alleen op medisch vlak maar ook op psychosociaal vlak. Het is belangrijk dat ouders weten hoe te handelen bij een herhaling maar ook dat er ruimte en aandacht is voor de emoties die de koortsstuip opriepen. Deze emoties dienen te allen tijde ook bespreekbaar te zijn. Multi disciplinaire aandacht voor advies in het ziekenhuis en ook advies voor thuis bepalen onder andere hoe kind en ouders na een opname hun dagelijkse leven weer met een vertrouwd gevoel kunnen oppakken.
Anne Weenink
Vakgroep pedagogische zorg in het ziekenhuis Nederland
