Hoe houd ik balans tussen werk, studie en rust? Die vraag houdt mij al tweeënhalf jaar bezig. Tot die tijd was school zo goed als het enige waarmee ik mij bezighield. Sociale contacten waren oppervlakkig en incidenteel. Mijn eerste bijbaantje in de supermarkt voelde als een bevrijding, ik voelde me losgebroken uit de sleur van constante tweestrijd tussen leren en rusten vanwege mijn hersenletsel. Het werk kostte energie maar leverde ook energie op; het stelde me in staat om mijn zinnen op iets totaal anders te zetten. Concessies kende ik echter nog niet. Voor studie en werk wilde ik mij inspannen alsof mijn energievoorraad normaal was, in de illusie dat ik dat wel zou volhouden.
Dit eerste serieuze baantje heeft mij veel geleerd over grenzen stellen en aangeven. Tegen de tijd dat mijn derde tijdelijke contract verliep en ik dus weg moest, zette ik mijn studie op een lager pitje, werd lid van een studentenvereniging en probeerde te streven naar zelfstandig wonen. Ik had drie ballen hoog te houden – studie, sociale bezigheden en oefenen met zelfstandig wonen – en slaagde hier aardig in.
De grote afwezige, werk, bleek ook direct de grootste uitdaging. Ik had in de supermarkt zes uur per week gewerkt, en in de vakanties wat vaker. Dit was perfect te combineren met mijn overige bezigheden, zonder dat ik na enige tijd over de schreef ging, waardoor ik afgemat thuis zou komen te zitten. Dus ik ging op zoek naar een bijbaan voor zes uur per week, of in ieder geval een bijbaan waarvoor ik mijn tijd zelf zou kunnen indelen.
De eerste poging was geen succes. Ik moest voor deze baan veel reizen, waar ik veel energie aan kwijt was, naast de energie die het werk mij kostte. Ik nam dan ook vrij snel ontslag. Maar ja, wat nu? Bijbaantjes in mijn vakgebied (ICT) voor maximaal zes uur per week zijn zo goed als niet te vinden. Vaak is de minimumeis acht uur, en zelfs al zou ik voor maximaal acht uur kunnen werken, dan nog zou ik van geluk mogen spreken als het me lukte om aangenomen te worden.
Op dat moment herinnerde ik me Emma at Work, een uitzendbureau voor mensen met een beperking, wat inhoudt dat ik hen één keer mijn situatie uitleg en zij vervolgens voor mij bemiddelen, met het bijbehorende gedoe over mijn beperkingen erbij. Via deze weg ben ik nu werkzaam bij AMC Medical Research als webmaster. Een bijbaan in mijn vakgebied waarbij ik vanuit huis kan werken en mijn werk zelf kan indelen: wat kan ik beter wensen?
Zo ben ik in een ‘participatiesamenleving’ waar ogenschijnlijk geen houvast meer voor mij is, prima terechtgekomen binnen mijn huidige kader van balans zoeken. Ik raad andere werkzoekende studenten die met een beperking leven, dan ook aan om je situatie, naast je uiterste motivatie natuurlijk, vooral goed uit te leggen aan (toekomstige) werkgevers, of contact te zoeken met Emma at Work of gelijkende initiatieven. Meestal is er meer mogelijk dan je denkt. En ook, of eigenlijk bovenal: laat je niet uit het veld slaan door een tegenvallende werk- of sollicitatie-ervaring. Welbeschouwd is een geschikte baan zoeken, net zoals zoveel dingen, een leerproces, een kwestie van trial-and-error. En zoiets heb je vaker getrotseerd.
Luc van der Zandt
Deze blog is voor Kind & Ziekenhuis geredigeerd en verkort samengevat.
