Pieter de Jong en zijn vrouw Liza hadden een gezinsvriendelijk ziekenhuis uitgekozen voor de bevalling van hun eerste kind. De bejegening was ook heel prettig, maar toch zijn er achteraf dingen die beter hadden gekund.
Pieter de Jong: ‘Liza moest om medische redenen in het ziekenhuis bevallen, dus nadat ’s nachts om drie uur de weeën waren begonnen zijn we ’s ochtends daarheen gegaan. We kregen een eigen kamer, en toen begon de hele film. Liza werd aan de bewakingsapparatuur gelegd en tegen een uur of twee had ze vijf centimeter ontsluiting. Omdat het niet snel genoeg vorderde, prikte de verloskundige de vliezen door. Dat had een weeënstorm tot gevolg, en het was fijn dat Liza een pijnstiller kreeg. Rond half vijf had ze negen centimeter ontsluiting. Om acht uur hebben ze een echo gemaakt en toen bleek dat het kleintje zich had gedraaid en verkeerd lag. Het zou niet makkelijk worden, zeiden ze, maar er was toch een reële kans dat ons kindje via de natuurlijke weg geboren kon worden.’
‘Toen Liza om twaalf uur nog geen persweeën had, is geprobeerd om te persen zonder weeën. Dat was zinloos. Liza wist niet wat ze moest doen en bovendien was ze behoorlijk aan het eind van haar Latijn. Er was overleg: wordt het een keizersnede of gaan we het nog proberen met een ruggenprik en weeënversterkers? We kozen voor het laatste. Irritant was dat de anesthesist pas veel later fluitend kwam aanlopen; Liza zat toen al ruim een uur zonder pijnstilling en was helemaal aan het shaken.’
“Meneer de Jong, u mag naar huis.” Pardon?
‘Nog geen drie kwartier na de ruggenprik vloog de hartslag van de kleine omhoog. Toen ging het opeens heel snel. Uit alle hoeken en gaten kwamen mensen en binnen de kortste keren waren we op de operatiekamer. Om half drie was Liora geboren, maar omdat zij en Liza allebei koorts hadden moesten ze naar de IC. Het bleek te komen door de grote hoeveelheid weeënversterkers en door het harde werken. De koorts zakte gelukkig en rond zeven uur werden we naar een kamer gebracht waar Liza nog drie dagen moest blijven vanwege de keizersnede. Wat ik heel vervelend vond, was dat ik toen naar huis moest omdat vaders niet mochten blijven slapen. “Meneer de Jong, u mag naar huis.” Pardon? We hadden er net een bevalling van 28 uur op zitten! Veel liever was ik gebleven om samen wat na te praten en om even rustig met zijn drieën te zijn. Nu stapte ik als een zombie in de auto en kwam ik thuis in een koud huis, waar ik toch niet kon slapen.’
‘Als vader kun je niet veel doen tijdens een bevalling, alleen er zijn voor je vrouw. Het is niet leuk om te zien dat ze veel pijn heeft; wat er verder gebeurt gaat grotendeels langs je heen. Achteraf hebben we het er wel over gehad dat de bevalling erg lang heeft geduurd. Ze hadden eerder een echo moeten maken en sneller voor een keizersnede moeten kiezen.
Annelies van Lonkhuyzen
De namen van de personen in dit artikel zijn gefingeerd.
