DE ACHTERBAN | In de kindzorg draait alles om kinderen (de patiënten), maar hoe gaat het met de mensen om hen heen? Wat zijn de ervaringen van ouders, broers, zussen, grootouders, vrienden en vriendinnen?
Beste mensen, zorgprofessionals en politici van Nederland,
In wat voor rare tijd zijn we afgelopen voorjaar met elkaar terechtgekomen? Een ziekte die je niet ziet, maar die wel je leven kan veranderen of waar je zelfs aan kunt overlijden. De angst om besmet te raken en de angst om iemand te besmetten. De paniek die toesloeg in gezinnen met één of meer chronische ziektes is met geen pen te beschrijven. Gelukkig is hier inmiddels meer aandacht voor.
Wij nemen ons petje af voor het zorgpersoneel. Deze mensen werken zich een slag in de rondte, groot respect heb ik daarvoor. Maar waarom schrijf ik deze brief? Wij zijn als gezin al sinds maart in zelfquarantaine. We hadden geen andere keuze. Het is ons overkomen. Ons hele gezin valt om meerdere redenen in een risicogroep.
Onze jongste van 8 zou uiteraard het liefst naar school gaan. Lekker zijn vriendjes zien en spelen met elkaar. Maar hij is bang om zijn ouders ziek te maken. Een kind van 8 weet en ziet al veel meer dan dat wij eigenlijk zouden willen. Hij weet als geen ander dat hij en zijn ouders in een risicogroep zitten.
Een kind van 8 dat online zijn lessen moet volgen, omdat hij bang is dat papa of mama ziek wordt als hij naar school gaat? Best pittig voor een kind van deze leeftijd! Onze oudste zoon zit ook thuis. Een nul-urencontract in de horeca, niet kunnen werken door risico’s en dus geen geld. Voor nu alleen wat sporten. Met een mondkapje op. De angst dat hij misschien wel zijn ouders en broertje kan besmetten is erg zwaar.
Wij komen dus nergens meer. Familie en vrienden hebben we sinds maart niet meer in het echt gezien. Wij zijn natuurlijk hartstikke blij met alle online contactmogelijkheden. Zo kwam de juf van onze jongste zoon met de AV1 robot die gratis te lenen is bij Kind & Ziekenhuis. Hierdoor kan hij alle lessen weer volgen op een veel leukere manier dan eerst. Hij is er zo gelukkig mee. Maar live contact is wat we wensen. Wanneer kan dit weer?
Wij vinden zelf dat de politiek sneller had kunnen handelen. Destijds in maart, en nu in november weer. De afwachtende houding, het van week tot week bekijken, is iets waar wij inmiddels verdrietig naar kijken op televisie. Wordt er gedacht aan de consequenties voor de mensen die in de risicogroepen vallen? Mijn man komt bijvoorbeeld alleen buiten om de honden uit te laten en boodschappen te doen. Voor het laatste rijdt hij naar Duitsland. Waarom? Daar doet iedereen gewoon wat er wordt gevraagd. Er wordt daar veel serieuzer met deze situatie omgegaan.
Wij hopen natuurlijk ook op een medicijn en een vaccin, waardoor we straks weer met z’n allen naar buiten kunnen. Maar zou alleen dat de oplossing zijn? Waar komen we nog voor te staan, wat staat ons nog te wachten? En hoe dragen we hier nu allemaal aan bij? Tot die tijd vragen wij: denk alsjeblieft aan wat het voor mensen in de risicogroepen betekent als jij je niet aan de regels houdt. Laten we lief blijven voor elkaar. Samen onze schouders eronder. Hopelijk kunnen we elkaar dan in het voorjaar weer in de armen vallen, en kunnen onze kinderen zich dan ook weer vrij bewegen.
Monique Braakman
