Waarom dit boek?
Anneke Groot schreef vanuit haar eigen ervaringen een boek over contactgericht spelen en leren met autistische kinderen.
Deze week speelden we het spel Weerwolven van Wakkerdam. Het is een rollenspel. Je zit in een groep op je stoel, krijgt een kaart met jouw rol erop en via allerlei subtiele manieren moet je erachter zien te komen hoe je de tegenpartij kunt uitschakelen. We speelden het spel in ons huis en er was een grote diversiteit van mensen: buren, nieuwe vrienden, oude vrienden, vrienden van mijn zoon; een bont gezelschap van alle leeftijden. Mijn zoon heeft het georganiseerd, hij heeft al deze mensen bij elkaar gebracht en hij leidde het spel. Mijn zoon heeft klassiek autisme en is nu tweeëntwintig jaar.
Al vrij snel na zijn geboorte ontdekten we dat er iets mis was met hem en zijn we gaan zoeken. We kwamen uiteindelijk terecht bij een cursus uit Amerika (Son-Rise) die ouders leerde om thuis een liefdevol en stimulerend programma op te zetten voor hun kind met autisme. Ik was daar diep door geraakt. Ik kreeg als ouder zeer bruikbare handvatten om ouder te blijven voor mijn zoon, ondanks zijn autisme. Al spelend op zijn voorwaarden, hadden we nu veel contact met hem. En zo werkten we aan zijn ontwikkeling in zijn veilige, vertrouwde omgeving. Op deze manier kon ik hem al die ervaringen geven die elk kind nodig heeft om zich naar vermogen te ontwikkelen. Zijn autisme zou hem wel in de weg zitten, maar niet al die neveneffecten van het autisme.
Het was veel werk om hem thuis te begeleiden, maar het was zo inspirerend. We hadden een bijzonder team van vrijwilligers dat mij ondersteunde. Ik ontdekte al snel dat ik mijn kennis kon overdragen op andere ouders. En ik ontwikkelde cursussen om ook andere mensen erover te leren. Ik noemde deze benadering: contactgericht spelen en leren.
Mijn zoon had veel last van oorontstekingen en de keren dat we naar het ziekenhuis moesten waren een drama. Er waren wachttijden en dat trok hij niet, en ik ook niet. En in de behandelkamer was hij niet stuurbaar, dus moesten we hem soms vasthouden tegen zijn zin. Door het in contact spelen en
leren, begreep ik steeds beter waarom hij zoveel last had. Dat was deels vanwege zijn prikkelgevoeligheid, deels omdat hij volstrekt niet begreep wat daar gebeurde en deels omdat ik zelf zo gespannen was. Ik leerde hoe ik zelf ontspannen kon zijn door de touwtjes in eigen hand te houden, ook in deze stressvolle situatie. Ik leerde beter af te stemmen op zijn prikkelverwerking en hem de dingen beter uit te leggen. En zo kon het gebeuren dat we zingend door de gangen van het ziekenhuis liepen, intensief speelden met de kralentafel of dat ik de arts vroeg om hem even verwerkingstijd te geven of hem bij mij op schoot te laten zitten. Het lukte me dan om samen met de arts een ontspannen sfeer te creëren waarin mijn zoon veel beter meewerkte.
De inzichten van het contactgericht spelen en leren hebben veel ouders heel veel houvast en verdieping gegeven in de opvoeding van hun kind met autisme. En nu heb ik het allemaal opgeschreven, zodat iedereen het kan lezen en gebruiken. Heel praktisch, heel toegankelijk, heel dichtbij je eigen belevingswereld en die van je kind.
Anneke Groot
Houvast | Contactgericht spelen en leren met kinderen in het autistisch spectrum | ISBN 9789088505973 |
160 pagina’s | € 22,90
