Niet voor softies: Waarom dit boek?

Tonja Elbers had een hersentumor en schreef haar eerste boek ‘Niet voor softies’ over haar ervaringen, voor kinderen en volwassenen.

Ik was acht toen mijn hersentumor in de hersenstam werd ontdekt. Dat was fijn want ik had zoveel hoofdpijn. Maar ik voelde tegelijk aan de reacties van artsen, mijn ouders en mensen om me heen dat het goed mis was. Ik kreeg een hersendrain om het opgehoopte vocht te kunnen afvoeren. Een paar weken later kreeg ik een hersenoperatie voor een biopt. Het was een grote operatie maar de schade bleef beperkt. Ik ging terug naar school en pakte het leven op waar ik was gebleven, met controles in het ziekenhuis. Ik was/ben overigens altijd behandeld in het LUMC. Een jaar later kreeg ik weer erge hoofdpijn. Ik kreeg een nieuwe MRI.

De tumor was fors gegroeid

Waar iedereen bang voor was werd bewaarheid: de tumor was fors gegroeid. Ik kreeg een zwaardere hersenoperatie. En ik hield er meer handicaps aan over: mijn uiterlijk veranderde (mijn mond trekt scheef als ik lach, ik ben scheel, stopte eerder met groeien) mijn motoriek veranderde (evenwicht, lopen, handcoördinatie) en ik werd langzamer met dingen onthouden, in praktijk en theorie. Toen moest ik heel lang revalideren om terug te kunnen komen op school, waar ik nooit meer mijn oude niveau kon behalen. En dat is gewoon kei- en keihard werken. Weinig mensen maken zo’n gevecht mee. Maar goed het ging wel (nou ja, op de sociale acceptatie na) en de tumor bleef stabiel. Totdat ik achttien was en een bloeding kreeg in mijn hoofd en slechthorend werd. Maar goed, weer doorvechten…

En toen knapte er iets…

Tot ik 23 was en mijn baan mislukte die ik toen had. Er knapte iets. Al dat vechten! Al die tegenslagen! Die teleurstellingen! Het sociale onbegrip! Ik kookte over…

En toen ben ik gaan schrijven. Schrijven, schrijven, schrijven en nog driehonderd keer SCHRIJVEN! Dat was mijn redding. Over hoe het komt dat ik zo ben als ik ben; er zo uitzie als ik eruit zie; me voel zoals ik me voel. Eerst gewoon met de hand op papier en later op de computer. Met in mijn hoofd: als de hele wereld straks leest hoe het komt word ik overal geaccepteerd en word ik vele malen gelukkiger. En dat is gelukt. Niet dat de hele wereld het nou leest, maar ik ben zoveel gelukkiger. Na het schrijven durfde ik pas op singlereis te gaan. Waar ik de liefde van mijn leven vond en daar nu supergelukkig mee ben. Schrijven gaf me zelfvertrouwen.

Durf jezelf te zijn

Mijn boek is voor iedereen bedoeld over de hele wereld. Maar vooral voor kinderen die er nieuwe inzichten door krijgen. Een boek lezen over Iets Ergs maar er toch niet heel verdrietig van worden en anders naar ANDERS gaan kijken. Ik heb goede reacties gekregen. Maar het zijn er niet zo veel. Volgens mij lezen niet zoveel mensen mijn boek. Dat komt ook doordat mijn naam niet bekend is. Maar goed, ik geef natuurlijk niet op. Toen mijn eerste boek af was ben ik volgens mij dezelfde week nog begonnen met mijn tweede boek dat ook absoluut geschreven moest worden. Dat boek is voor volwassenen en gaat over de moeilijkste fase uit mijn leven. Dat is niet de fase die ik in mijn eerste boek ‘Niet voor Softies!’ beschrijf maar de levensfase na de middelbare school totdat ik mijn vriendje ontmoette. Dat boek gaat over jezelf durven zijn en jezelf accepteren maar vooral over DOORZETTEN. Dat boek schrijven is voor mij een enorme aderlating want ik schrijf al mijn frustraties van me af. Gelukkig krijg ik goede begeleiding van mijn uitgeefster en literair agent om niet uit de bocht te vliegen. Ik houd het wel netjes. Een beetje dan….

Tonja Elbers
Uitgeverij Kluitman
ISBN 9789020674453 | 9 jaar en ouder | € 13,99