Maandelijks op de nieuwsblog Kind & Zorg: een column van de Vakgroep Medisch Pedagogische Zorg Nederland over wat zij meemaken in de praktijk.
´Vertrouwen in Julia zorgt dat je ook haar vertrouwen krijgt´ is de eerste zin in mijn overdracht naar de Kinderthuiszorg. Een heel logisch advies en de basis in het slagen van de begeleiding aan Julia de afgelopen twee maanden tijdens het geven van medicatie via injecties op de dagbehandeling.
Julia is sinds kort gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn en gaat starten met nieuwe medicatie via injecties in haar been. De nieuwe behandeling zorgt voor stress bij haar. Daarom vraagt de kinderarts aan ons, de medisch pedagogische zorg, of we Julia en haar moeder willen begeleiden bij haar angst rondom het toedienen van de medicatie. Met als doel dat de thuiszorg uiteindelijk de medicatie kan toedienen in de thuissituatie.
Met Julia en haar moeder bespreken de verpleegkundige en ik hoe we het toedienen zullen gaan doen. Ondertussen ligt de focus op wat Julia gaat doen om te zorgen dat ze haar benen ontspannen laat liggen en wat haar daarbij gaat helpen. Als medisch pedagogisch zorgverlener ben ik extra gericht op wat Julia zelf kan en wil tijdens de medische handeling. Door middel van positieve suggesties zet ik haar zoveel mogelijk in haar eigen kracht. De eerste stappen van het plan bestaan uit zorgen voor zoveel mogelijk verdoving van haar bovenbeen doormiddel van EMLA zalf en verkoeling door middel van coldpacs. Daarnaast wil Julia tijd krijgen om haar ademhaling rustig te laten worden en wil ze niet kijken naar de handeling. Ze zal zelf aangeven wanneer de injecties gezet mogen worden en als de medicatie wordt toegediend zich concentreren op de kracht in haar moeders handen waarin ze zal knijpen.
In de behandelkamer zit Julia rustig tegen haar moeders buik, de verpleegkundige staat klaar met de injectie in haar hand en ik zit naast Julia met mijn arm en hand haar zicht afschermend. Alles precies zoals we hebben afgesproken. Julia doet haar ademhalingsoefeningen en herhaalt in haar hoofd haar helpende gedachten. Je ziet de spanning in haar ogen. Vervolgens zie je haar rustig worden, waarna de spanning ook weer oploopt. Ondertussen noemt ze regelmatig dat ze zelf ja gaat zeggen wanneer het mag en maken wij een grapje over lamme armen. We herhalen dat ze erop kan vertrouwen dat we op haar signaal wachten. Na 25 minuten geduld, herhalen van haar helpende gedachten en echt wachten op haar ‘ja’ lukt het en gaan we met zijn allen opgelucht en vol complimenten voor Julia de behandelkamer uit.
Julia wist goed te vertellen wat haar het beste hielp. Ze ervaarde dat wij echt op haar signaal wachtten en dat ze dus regie had. Dit had ze nodig om meer te ontspannen. De keer daarna duurde het 20 minuten, de keer daarop 15 en al snel was de handeling in 5 minuten gelukt en kon Julia snel het ziekenhuis weer uit. Tijd om het plan aan te passen voor thuis, zodat Julia en moeder dit samen met de Kinderthuiszorg kunnen uitvoeren en ze hiervoor niet meer naar het kinderziekenhuis hoeven te komen.
Vertrouwen zullen de collega’s van de thuiszorg opnieuw moeten creëren. Hoe eenvoudig door enkel Julia te vertrouwen en de stappen te nemen zoals zij die aangeeft.
Anne Weenink
Vakgroep Medisch Pedagogische Zorg Nederland
