Kinderartsen en kinderverpleegkundigen die zorgen voor kinderen met een ernstige ziekte die mogelijk komen te overlijden, voelen vaak veel stress en persoonlijke pijn. Dit kan ervoor zorgen dat zij hierom huilen. Dat kan thuis zijn, of op hun werk bij collega’s, maar ook in het bijzijn van het kind en/of de ouder(s).
In het kader van zijn masterstudie doet Melle Foijer (foto) onderzoek naar het onderwerp. Toen bij zijn jongste zoon Lev een hersentumor werd vastgesteld, waaraan hij na twee maanden overleed, heeft hij als ouder ervaren hoe waardevol goede communicatie is. Hij kreeg te maken met zorgverleners die zichtbaar hun emoties lieten zien.
Emoties laten zien
Artsen en verpleegkundigen verschillen van mening over huilen. Zo vinden sommigen dat ze hun emoties mogen laten zien als teken van medeleven, terwijl anderen het zien als ongepast, onprofessioneel en/of een teken van zwakte.
We weten inmiddels ook dat ouders gevoelige, medelevende, empathische en emotioneel ondersteunende zorgverleners belangrijk vinden.
Wat we niet weten, is hoe ouders denken over huilende kinderartsen en kinderverpleegkundigen. Om hier inzicht in te krijgen is het belangrijk om de gedachten van ouders over dit onderwerp te bevragen. Hiervoor is een goede vragenlijst van belang.
Help jij mee? Vul nu de vragenlijst in!
Voor de ontwikkeling van de vragenlijst zijn we op zoek naar ouders. Ben jij een ouder van een ernstig ziek kind, een kind dat een ernstige ziekte heeft overleefd, of een kind dat is overleden ten gevolge van een ernstige ziekte en wil je deelnemen aan het onderzoek klik hier. Het is voor het invullen van de vragenlijst geen vereiste dat je ervaring hebt met huilende zorgverleners.
Wil je meer lezen over het onderzoek en de persoonlijke motivatie van onderzoeker Melle Foijer? Klik hier.
