“Jennifer Ewbank moest dochter dwingen om prik te nemen”, “Paniek sloeg om in boosheid” “Jennifer Ewbank intens verdrietig: Mama, ik haat je…”
Nieuwskoppen dit weekend van het AD, RTL Boulevard en de Telegraaf die me meteen pakken…
Jennifer Ewbank, schrijft na het traumatische ongeval van haar dochter Emily (7 jaar) met een pony, waarbij zij een schedelbreuk oploopt, van zich af… Ik ken Jennifer niet, maar herken haar verhaal, vanuit mijn eigen ervaringen, maar ook van de verhalen van veel andere ouders die ik door mijn werk spreek. Het is een herkenbaar verhaal van de machteloze, radeloze ouder, die het liefst het leed van haar kind op zich zou nemen en zoekende is hoe ze haar kind het beste kan ondersteunen tijdens medische handelingen. Eerst hield ze zich groot, maar dat was niet vol te houden.
Ik lees in haar post woorden als #forceren en ik vraag me af hoe het is gegaan. Haar dochter heeft duidelijk #prikangst, is dat wel echt serieus genomen? Hebben ze haar dochter daarbij voldoende betrokken? Hebben ze haar wel verdovende “tover” zalf aangeboden? En hoezo moest Jennifer haar dochter forceren?
De afwijzing van haar dochter die volgt en die harde woorden “mama, ik haat je”… zijn helaas herkenbaar. Kinderen die zich van hun ouders afwenden, omdat ze zich verraden voelen, niet gehoord en niet gekend voelen. Ouders die ik zelf spreek, zitten vaak in een spagaat. Ze willen voor hun kind die veilige ouder zijn, maar als een medische handeling dan “moet” gebeuren ontstaat er een spanningsveld. Veelal kampt men achteraf met een schuldgevoel. Kinderen geven aan dat hun ouder(s) op zo’n moment juist zo belangrijk voor ze zijn. Maar krijgen ouders wel altijd die mogelijkheid om in zo’n situatie vertrouwd en veilig te zijn? Gezien de reactie van de dochter van Jennifer is dat hier toch mis gegaan.
De impact op zowel kind als ouder, kan groot zijn, langdurig nawerken en het vertrouwen tussenbeide schaden.
Daarom een oproep aan zorgprofessionals in Nederland. Ouders zouden zich nooit gedwongen moeten voelen om hun kinderen te forceren tijdens medische handelingen. De impact op zowel kind als ouder, kan groot zijn, langdurig nawerken en het vertrouwen tussenbeide schaden. Er wordt in de praktijk helaas nog te weinig bij stil gestaan. Daarnaast is #dwang bij kinderen in de medische zorg, tenzij in levensbedreigende situaties, nooit ok of goed te praten. Neem de #angst van het kind altijd serieus!
Samen met haar dochter vindt Jennifer een weg, door eerst hun verdriet en daarna hun boosheid te delen en te uiten. Gooi die beker inderdaad maar door de kamer. Ik wens haar dochter in ieder geval een voorspoedig en traumavrij herstel en ben blij dat Jennifer haar ervaring deelt. Haar verhaal is een verhaal van velen. Wij van Stichting Kind en Ziekenhuis willen dat kinderen met een gezondheidsprobleem en hun gezin zich gezien, gehoord, veilig en zo normaal mogelijk voelen. Voor, tijdens en na het medische proces. Kinderen hebben ook het recht om gehoord te worden. Wij maken ons hard voor #trauma-vrije kindzorg en het versterken van de rol van kind en ouder. Er zijn ook meer dan voldoende mogelijkheden om angstige kinderen door medische handelingen heen te helpen.
Het is een plicht van zorgprofessionals om goede zorg te leveren en daar is kindgerichte zorg een onderdeel van. Ouders spelen daarin een belangrijke rol, maar dan moeten ze wel de kans krijgen om een veilige rol aan te nemen. Begin vanuit vertrouwen en neem angsten serieus!
Jorien Mulder-van ’t Riet
moeder en projectmanager Stichting Kind en Ziekenhuis
