Maandelijks op de nieuwsblog Kind&Zorg: een column van de Vakgroep Pedagogische Zorg in het Ziekenhuis Nederland over wat zij meemaken in de praktijk.
Je bent zwanger, in blijde verwachting en hoopt op een voorspoedige zwangerschap en bevalling. In je hoofd al vele scenario’s bedacht, maar altijd hopend op die ene mooie, intensieve bevalling, waarbij je uiteindelijk na een enorme fysieke prestatie jouw kindje op je buik gelegd krijgt. Je wilt jouw kindje vasthouden, bewonderen, voelen, ruiken, proeven, ontdekken en liefhebben. Wat als dit plots anders verloopt?
Ellen is 33 weken zwanger. Het gaat niet goed, artsen maken zich zorgen om haar en de baby. Er wordt besloten dat de baby zo snel mogelijk geboren moet worden, middels een keizersnede. Het ene moment keek Ellen uit naar haar welverdiende verlof, het andere moment wordt dat van haar afgenomen en realiseert ze zich dat ze binnen korte tijd haar kindje gaat ontmoeten.
Ik pak mijn camera, loop naar het OK-complex, trek een steriel pak aan en loop zo snel als ik kan naar de voorbereiding waar Ellen is binnengebracht. Eenmaal daar zie ik dat Erik, haar partner, is gearriveerd. Net op tijd om zijn vrouw te ondersteunen. Ik stel me kort voor en vertel wat ik ga doen. Daarna probeer ik mezelf onzichtbaar te maken en alert te blijven.
Eenmaal op de operatiekamer gaat alles erg snel. De spanning is van Erik zijn gezicht af te lezen. Ellen heeft het zwaar. Er wordt getracht een ruggenprik te plaatsen zodat ze de geboorte mee kan maken, helaas lukt dit niet. Omdat met snelheid gehandeld moet worden, wordt Ellen direct nadien middels het infuus onder volledige narcose gebracht. Daar zit Erik, alleen, naast zijn vrouw die niet aanspreekbaar is, te wachten op de ontmoeting met zijn zoon.
Ik sta achter Ellen en Erik, mijn camera gereed in mijn wat bibberige hand. Zo’n bijzonder moment laat mij ook niet onberoerd. Ik wil geen fouten maken en zeker zijn dat ik voor deze ouders de mooiste beelden vastleg. Ineens hoor ik: ‘doek zakken’. Ik druk op ‘REC’ en zie het doek omlaag gaan waarachter een prachtig klein mannetje tevoorschijn komt uit Ellen haar buik en aan Erik getoond wordt. Hij heet zijn zoon welkom. Sem is zijn naam.
Na de eerste controles waarbij papa actief betrokken wordt en uitgenodigd wordt om zijn zoon aan te raken en tegen hem te praten, mag Sem met papa mee naar zijn mama. Mama is nog onder narcose. Sem wordt met hulp van de kinderarts bij mama gehouden, hoofd tegen hoofd. Sem is eerst wat onrustig, maar zijn gezichtje voelt al snel de warmte van mama en ruikt haar geur waarna hij stil en rustig wordt. Prachtig plaatje!
‘REC STOP’
Met deze beelden kon ik Ellen een paar dagen na de geboorte een tweede kans bieden om de geboorte van haar zoon te bekijken, samen met Erik. Ze kon met eigen ogen zien hoe Sem geboren werd, dat papa bij hem was en dat zij zelf, ondanks de narcose, Sem al tot rust heeft gebracht bij hun eerste huid-op-huid contact. Deze beelden zijn ondersteunend bij het verwerkingsproces van een aangrijpende bevalling. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat ouders in staat worden gesteld om zich goed te hechten aan hun kindje. Ouders voelen zich letterlijk ‘dichterbij’ hun kind staan.
Als video-interactiebegeleider/pedagogisch zorgverlener ben ik van mening dat iedere bevalling middels een spoedkeizersnede professioneel gefilmd zou moeten worden!
Fabienne Kouwenberg
Pedagogische zorg in het ziekenhuis Nederland
