Ouders komen met hun 7 weken oude zoontje op de Kinderpoli. Ze maken zich erg zorgen omdat hij veel huilt. Na eerst uitgebreid gezien te zijn door de Kinderarts, worden ze doorverwezen naar mij. Ik werk als Medisch pedagogisch zorgverlener op de Kind- en jongerenafdeling en ik begeleid ouders met onrustige baby’s / huilbaby’s op de Kinderpoli. Ouders vertellen nogmaals hun verhaal, maar geven ook aan opgelucht te zijn dat er medisch gezien niks aan de hand lijkt te zijn.
Dit neemt zeker een groot deel van de ongerustheid weg bij ouders, maar toch blijft dan vaak de vraag; ‘maar waarom huilt onze baby dan zoveel?’ Naast de ongerustheid van ouders merk ik ook een grote onzekerheid. Deze ouders willen er alles aan doen om te zorgen dat hun baby zich prettig in zijn lijfje voelt. Moeder geeft aan dat het haar zo’n hartzeer doet dat ze op zo’n moment niks voor haar zoontje kan doen. Deze gevoelens zijn helemaal begrijpelijk met een baby van nog maar een paar weekjes oud en zeker ook heel herkenbaar voor andere ouders.
Na een intake van een uur en het goed uitvragen naar de huilmomenten, gaven beide ouders aan dat deze huilmomenten zich vooral in de avond afspeelden. Dan was hij ontroostbaar en had hij gebalde vuistjes. Niks was dan meer goed! Ouders wisten dan niet meer wat ze moesten doen. De verdere huilmomenten in de nacht of overdag waren voedings- en/of slaapgerelateerd. De ouders deden het eigenlijk heel erg goed, maar vooral de moeder wist niet hoe ze met die heftige huilmomenten in de avond om kon gaan en ging vervolgens op internet op zoek naar antwoorden. Deze konden haar echter niet gerust stellen, in tegendeel zelfs!
Het liefst geef ik vanuit mijn functie als hulpverlener heel veel tips en adviezen om ouders weer op weg te helpen, maar soms is juist minder meer. Deze ouders hadden juist niet nóg meer goedbedoelde adviezen nodig. Het enige wat ze nodig hadden was ondersteuning en de bevestiging dat ze het allemaal al goed genoeg deden.
Na een week had ik een telefonische afspraak met de moeder, om te vragen hoe de week thuis was verlopen. Er was vooral meer rust en acceptatie vanuit de ouders gekomen, waardoor ze beter om konden gaan met het huilen van hun zoontje. Hun zoontje leek hier ook weer beter op te reageren, aangezien de huilmomenten korter waren geworden (het voelde in ieder geval voor de ouders korter)! Het voelt dan zo ontzettend fijn dat ouders dit op eigen kracht hebben gedaan en dat ze zelf uit die vicieuze cirkel zijn gestapt.
Kim Vervuurt
Medisch pedagogisch zorgverlener en auteur van het boek
PrikkelProofPlan – Zo breng je baby’s van 0 tot 5 maanden die veel huilen tot rust
